.....

یک ماه از صحبت من با مادرم گذشته بود.در این یکماهه چند بارپدرمسعود

از مشهد به خونه ما تلفن کرد وبا پدرم صحبت کرد .من نفهمیدم چه صحبت

هائی کردند ، فقط میتونستم فکر کنم که حتما درباره من ومسعود وقول

وقرار های خودشون بوده .

مسعود هم مطابق معمول هر هفته میومد ، اما با صورتی خوشحال وخندان

در عوض من عصبی وتند خو بودم وخیلی سریع رفتن خونه بابوسو بهانه

میکردم واز خونه فرار میکردم .

میدونستم پدرم مخالفت منو میدونه ومیدونستم که میدونه من بلاخره

مجبور به قبول خواسته اش هستم ، در نتیجه زیاد به من سخت نمی گرفت

واعتراضی نسبت به رفتارم با مسعود نمیکرد ،چون به مادرم گفته بود وقتی

باهم ازدواج کردند عشق ومحبت هم برای من بوجود میاد.

یکبار پدرم به من گفت که چرا برنامه نمیذاری با دوستات ومسعود برین

بیرون که من گفتم ، دوستام برنامه های جمعه شون بهم خورده ووسط

هفته برنامه سینما رفتن داریم .، ومن ترجیح میدم که اخر هفته ها رو با بابوس

ومادرم باشم .

بعد از ظهر جمعه ها کمی دیر تر بر میگشتم تا مسعود رفته باشه ومن مجبور

به صحبت کردن باهاش نباشم .

به خودم میگفتم ، این فرارها تا کی میتونه ادامه پیدا کنه .حداکثر یکماه دیگه

بعد چی میکنی ؟همسرت میشه وباید یک عمر همراه وهمدمش باشی.

وبرای این سئوالم جوابی نداشتم .

 

 

تا بعد

 

.....

روزها برای من هر روز سخت تر از روز پیش میگذشت.صحبتهای مادر وبابوسم

با پدرم بی نتیجه بود.پدرم اصلا بروی خودش نمی اورد ومن هم مجبور بودم

سکوت کنم .به مادرم گفته بود ، مسئله از نظر اون تمومه ونا شنوائی منو هم

به دلایل قبلیش اضافه کرده بود وگفته بود که مسعود وخانواده اش قول دادن و

سعی میکنند برای معالجه منو به خارج از کشور ببرند.

برای پدرم امکان خروج ار ایران نبود وبا تماسهائی که با بیمارستان نیروی هوائی

گرفته بود ،دکترای بیمارستان هم به پدرم گفته بودن که نمیتونن منو جراحی کنند ،

چون تجهیزات لازمو ندارندوبراشون مقدور نیست بخاطر بیماری نادر من 

این وسایلووارد کنند.

هر وقت میرفتم پیش بابوسم بیشتر وقتمون رو راجع به حل این جریان صحبت

میکردیم ومن همش گریه میکردم .بابوسم هم بامن گریه میکرد .

میدونستم که دارن تمام توان شونو میذارن ، اما نمی تونند پدرمو راضی کنند.

خودم هم که نمی تونستم به پدرم نه بگم واینو میدونستم که بلاخره باید همسر

مسعود بشم .

مادرم به من گفت که چند بار با فرزین صحبت کرده وگفت که میدونه که اونم خیلی ناراحته ونگران منه ، ولی کاری از دستش بر نمیاد .

بابوسم منو دلداری میداد ومیگفت هنوز فرصت داریم ، شاید راه حلی پیدا بشه .

نگران نباش .

به اینده امید داشته باش .

چه اینده ای ؟ چه امیدی ؟

 

تا بعد

......

فرزین از حرف من ناراحت شد .من اینو توصورتش دیدم ، ولی خودش خوب

میدونست که من درست میگم .فرزین چی میتونست به پدرم بگه .

فقط میتونست بگه که منو دوست داره، حرف دیگه ای برای گفتن نداشت ،

چون امکاناتش اجازه صحبت به اونو نمیداد.

هنوز سربازی نرفته بود .کار ثابتی نداشت با خانواده پر جمعیتی که داشت

امکان کمک گرفتن از پدرشو هم نداشت ، پس حرفی نداشت که بزنه .

من با اینکه میدونستم شنیدن این حرفهای من براش سخته ، مجبور بودم که

خودم بهش بگم تا بدونه که نمیتونه با پدرم صحبت بکنه .

فرزین حرفهای منو شنید وسکوت کرد .

گفتم ، میدونم قبولش برات سخته ، اما بدون برای من سختره ، چون تو

مجبور نیستی ازدواج کنی ، اما این اجبار برای من وجود داره.

پس بیا بیشتر از این خودمونو اذیت نکنیم واین واقعیتو به پذیریم وبه خاطرات

خوشی که باهم داشتیم فکر کنیم .

فرزین گفت ، نه ، من قبول ندارم .حتما راهی وجود داره قراره که من برم

پیش بابوس ومامانت .شاید بشه کاری کرد .

نباید زود تسلیم شد .هنوز دوماه فرصت داریم .

دوماه فرصت ......

 

تا بعد

......

چند ساعت بعد فرزین تلفن کرد . میخواستم گوشی رو بذارم که گفت ،

قطع نکن ، با مادرت صحبت کردم وتمام ماجرا رو میدونم .چرا به من حقیقتو

نگفتی واز من خواست که حتما همدیگرو ببینیم .برای فردا قرار گذاشتم .

تو همون تریای همیشگی فرزینو منتظر دیدم .نگرانی از تمام وجودش

میباریدوخستگی وغم هم تمام وجود منو پر کرده بود.

دستامو توی دستای پر محبتش گرفت وگفت ، تا زمانی که زنده هستم

نمیذارم غمی داشته باشی ، نگران نباش این ازدواج صورت نمی گیره

حتما راهی برای جلوگیرش پیدا خواهیم کرد.

گفتم ، این مسئله شوخی بردار نیست . خودت میدونی که من چاره ای

جز پذیرفتن خواست پدرم ندارم .

دیگه بهتره دراین مورد صحبتی نکنیم واین اخرین دیدارمونو خراب نکنیم ،

تا بتونیم راحتراز هم جدا بشیم .حقیقت رو باید پذیرفت .

فرزین گفت ، من جدی گفتم ، مطمئن باش که نمیذارم با مسعود ازدواج بکنی.

پرسیدم ، چه جوری نمیذاری؟

گفت ، خودم میام با پدرت صحبت میکنم .

بهش گفتم که این کار امکان نداره ، خودت هم میدونی که بی فایده ست .

چون میدونی که حرفی برای گفتن به پدرم نداری .

پس دیگه در این مورد به خصوص صحبتی نکنیم .

 

 

تا بعد

.....

روز بعد فرزین تلفن کرد .با بیحوصلگی جوابشو دادم .تعجب کرد وپرسید

 چی شده؟ گفتم حالم خوب نیست ، بعد زدم زیر گریه .خیلی ترسید .

گفت،به پدرت گفتی ، دکتر رفتی ، بیماریت چیه ؟ اگر دکتر نرفتی ، بیا

بیرون تا باهم بریم دکتر . گفتم من نیازی به پزشک ندارم ، درد منو هیچ

 پزشکی نمیتونه درمان کنه .گفت مسئله نا شنوائیته، گفتم نه ، فقط

خواهش میکنم تلفنو قطع کن وخودم گوشی رو گذاشتم .

کمی بعد دوباره تلفن کرد واز من خواست که بهش بگم چه اتفاقی افتاده .

گفتم : فکر میکنم دیگه درست نباشه به من تلفن کنی ، بهتره این دوستی

همین جا تموم بشه .

با عصبانیت گفت چرا. به من باید بگی چه اتفاقی افتاده ، من چه خطائی کردم

حق اینو دارم که بدونم که چرا دیگه منو نمیخواهی .

گفتم ، دلیل خاصی وجود نداره ، صلاح در اینه که این ارتباط قطع بشه ، خواهش

میکنم دیگه با من تماس نگیر و دوباره تلفنو قطع کردم .

احساس خیلی بدی به من دست داد .از خودم بدم اومد ، از ضعفم ، چون فقط با

فرزین تونسته بودم تصفیه حساب کنم نه با کس دیگری .با کسی که انقدر بهش

علاقه داشتم .

اما بعد خودمو قانع کردم که با این طرز برخورد وصحبت کردن من حتما فرزین

ناراحت میشه ودیگه با من تماس نمیگیره وراحتر میتونه این قطع رابطه رو به پذیره.

واین تنها مسکنی بود برای درد من ....

 

 

تا بعد

 

 

.....

با غمی به سنگینی یک کوه برگشتم خونه .تمام طول زندگیم بخاطر

نداشتم که چنین غمی رو ازخونه بابوسم باخودم بهمراه اورده باشم،

 حتی زمانیکه مادرم درخواست برگشت پدرم به خونه رو رد کرده بود ،

 انقدراحساس غم وبدبختی نمیکردم .

پدرم با مهربانی منو بغل کرد ومن خیلی سریع ازش جدا شدم وگفتم که

سردرد دارم ورفتم تو اطاقم .نمی تونستم پیش پدرم بمونم ، چون قدرت

 نگاه کردن به صورت وچشماشو نداشتم ، چون پراز خشم بودم .گرچه

نمیتونستم اونو کاملا مقصر بدونم، ولی خشمگین بودم .

پدرم با تفکر خاص خودش مسلما به این نتیجه رسیده بود که این بهترین

راه خوشبختی منه .ومن نمیتونستم دلیل قانع کننده ای برای رد نظرش

بیارم .چون درواقع هیچ ایراد خاصی نمیتونستم از مسعود بگیرم جز اینکه

دوستش نداشتم ، ودوست داشتن برای پدرم دیگه معنی ومفهومی نداشت.

اون دوست داشتنی از مادرم دریا فت نکرده بود ، واگر حس کرده بود زود اونو

از دست داده بود.وچیزی جز تنهائی براش نمونده بود.

تنها چیزی که الان برای پدرم مهم بود وارزش داشت بقای زندگی خانوادگی بود

وبه این نتیجه رسیده بود که مسعود میتونه یک زندگی راحت وباداومو برای من

درست کنه واین اطمینان خاطری بود براش نسبت به اینده من .

پس من باچه چیزی می تونستم مخالفت کنم ؟

 

 

تا بعد

 

......

مستاصل شده بودم ، فقط به بابوس ومادرم نگاه میکردم .

نه میتونستم حرفی بزنم ونه میدونستم چکار باید بکنم .

بابوسم بغلم کرد ومادرم هم کنارم نشست وبه من گفت نگران نباش ، من و

بابوست تمام تلاشمونو میکنیم شاید بتونیم پدرتو منصرف کنیم ، توهم

باید به ما کمک کنی.

گفتم : من نمیتونم ، وقتی پدرم خودش با من صحبت نکرده یعنی اجازه

ندارم در باره این موضوع با اون صحبت کنم ، یعنی اینکه تصمیمش جدیه

ومن هیچ مخالفتی نمی تونم بکنم .من پدرمو می شناسم ، از دست من

کاری بر نمیاد ، نمیتونم مخالف خواسته ا ش عمل کنم ومجبورم که هرچی میگه

بپذیرم .

مادرم گفت : این حرف تو درست نیست .این مسئله ای مثل کار کردن  یا درس

خوندن نیست که تو مجبور به پذیرفتن نظر پدرت باشی .مسئله یک عمر

زندگی واینده توه و سکوت تو  یعنی بدبختی تو ، مگر اینکه خودت تمایل به

ازدواج با مسعودو داشته باشی .

گفتم : شما خودتون بهتر میدونید که من اصلا از مسعود خوشم نمیاد .

حتی نمیتونم تصور اینو داشته باشم که همسرش بشم ، ولی چه کنم که

قدرت مخالفت با پدرمو ندارم .

من واقعا مدیون پدرم هستم .مدیون محبت هائی که به من کرد هم بعنوان پدر

وهم بعنوان مادر .

من چاره ای جز قبول ندارم .

 

تا بعد

.....

جمعه صبح از مادرم خواستم توضیح بیشتری در باره صحبت پدرم وخودشو

 به من بده وعلت تصمیم پدرمو اگه میدونه بگه.مادرم گفت ، وقتی که خیلی

 کوچک بودی ، قبل از یکسالگیت ما رفتیم مشهد منزل خانواده مسعود.

پدرت با پدرش از اون زمان دوست بودن، اونجا بصورت شوخی پدر مسعود گفت

که چقدر خوبه وقتی که تو بزرگ شدی همسر مسعود بشی واین دوستی

فامیلی بشه .ما با خنده از این صحبت گذشتیم، اما اونا جدی گرفتن وهر وقتیکه

ما مشهد میرفتیم وخونه اونا بودیم ترو عروسم صدا میکردند.

من به پدرت گفتم که دوست ندارم این جریان ادامه داشته باشه .پدرت گفت ،

همون شب اول صحبت پدر مسعود از من قول گرفت ومن گفتم مخالفتی ندارم

تا آینده مشخص کنه که ایا قسمتشون هست یانه .

حالا پدر مسعود از پدرت خواسته که به قولش عمل کنه .پدرت به من گفت که برای

تحقیق وبیشتر شناختن مسعود رفته بوده الموت.بنظر پدرت مسعود پسر

خیلی خوب وسالمیه واز نظر خانوادگی هم که مورد تائیده، از نظر مالی هم در

وضعیت خوبی قرار داره.دوماه دیگه که سربازیش تموم شدبر میگرده مشهد.

خونه مستقل براش خریدن وپیش پدرش مشغول به تجارت میشه .

پدرت عقیده داره که مسعود همسر مناسب وخوبی برای تو میتونه باشه.ومیگفت

که خیالش از هرجهت در باره تو واینده ات راحت میشه ومیدونه که مشکلی برات

پیش نمیاد.

مادرم گفت ، هرچند که من مخالفت خودمو بهش گفتم ولی پدرت قبول نکرد وگفت

که من حتما باید این ازدواجو بتو اطلاع بدم تا اماده باشی .

 

 

تا بعد

......

بابوسم به مادرم گفت ، بهتره راحتش بذاریم تا کمی گریه کنه ، شاید اروم

بشه ، بعدا دوباره صحبت می کنیم واز اطاق اومدن بیرون.

با بیرون رفتنشو کم کم باور کردم که حرفهائی رو که شنیده بودم ، گویا واقعیت

داره وگریه ام شدید تر شد .نمیدونم چه مدت گریه ام طول کشید،

 فقط متوجه شدم دیگه صورتم خیس نیست .

اشکی برام نموده بود که صورتمو تر کنه .

بابوسم دوباره برام چای اورد با کیک خوشمزه دست پخت خودشو که پنجشنبه ها

بخاطر من می پخت .من هیچ اشتهائی نداشتم ولی با اصرار ش خوردم .

به من گفت که لباس بپوشم بریم میدون 24 اسفند خرید کنیم تا حال من

بهتر بشه .

برای خرید وقدم زدن رفتیم ، مادرم گفت بهتره بریم سینما که من قبول نکردم

اونم دیگه اصراری نکرد .بعد از خرید برگشتیم .تمام طول مسیر رفت وبرگشتو

که من هنیشه با اشتیاق طی میکردم ، اون بعداز ظهر در سکوت وبهت من

طی شد، بدون اینکه برام جالب باشه .

تمام مدت به این جریان فکر میکردم واز خودم می پر سیدم که چطور ممکنه

من بتونم مسعودو بعنوان همسر بپذیرم . منی که هیچ نزدیکی از نظر فکری

حتی ارتباط کلامی با اون ندارم.

تکلیف من وفرزین چی میشه .

 

تا بعد

.......

هردو سکوت کردند.پرسیدم پدرم به شما نگفت که شوهر من کیه؟

مادرم گفت چرا ، دخترم گفته .گفتم ، خوب بگید من هم بدونم که زن

چه کسی باید بشم .بعد بشوخی گفتم نکنه فرزینه ، اگه اونه من که حرفی

ندارم .خوشحال هم میشم ،هرچند میدونم فرزین اصلا امادگی ازدواج رو

نداره ولی ایرادی نداره من موافقم .درونم پر از غوغا بود ولی سعی میکردم

با بیان ارزوهام خودمو از شرایط سختی که توش قرار داشتم نجات بدم .

بابوسم گفت ،  نه عزیزم فرزین نیست  .پرسیدم خوب کیه ؟

مادرم گفت مسعود.

با فریاد گفتم ، مسعود ، همون مسعود فامیل خودتون که میاد خونه ما.

مادرم گفت ، درسته همون مسعود قراره همسر توباشه .

گفتم ، اون که هنوز سربازه ، تازه من اصلا ازش خوشم نمیاد .این امکان نداره

ومن به هیچ وجه قبول نمیکنم ، چرا حالا مسعود؟مگه چه امتیازی داره .

وادامه دادم ، من هنوز امادگی ازدواجو ندارم .مگه چند سالمه ، تازه هیجده ساله

شدم ، هنوز که دیر نشده .من که باور نمیکنم پدرم خودش بجای من تصمیم

بگیره اونم بدون اطلاع من .پدر من اصلا اینجور ادمی نیست .اون خیلی مهربونه

ومنو خیلی دوست داره ، نه امکان نداره این حرفها حقیقت داشته باشه .

حتما خواسته با شما ومن شوخی کنه .

بعد از نفس افتادم وشروع کردم به گریه کردن .

گریه بدون پایان.

 

تابعد

 

 

 

.....

ایندفعه کاملا صداشو شنیدم ، وفهمیدم که مادرم چی داره میگه .

دستمو به صندلی که کنارم بود گرفتم که زمین نخورم .احساس سرمای

 خیلی شدیدکردم ، داشتم یخ میزدم .

بابوسم اومد کنارم ومنو روی صندلی نشوند.من مات وحیرون به هردوتاشون

 نگاه میکردم .اما چیزی رو نمیدیدم جز چشمهای غمگین اونا.

بابوسم برام یک لیوان اب اورد.گفتم سردمه ، به مادرم گفت که برام چای بیاره

منو مجبور کردکه بخورم .حالم کمی بهتر شد.گفتم، بابوس جان حتما

 داشتیدبا من شوخی میکردید ، این حرفها چیه که شما میزنید،

 خیلی ترسیدم باور کردنی اصلا نیست که پدرم گفته باشه که من

باید ازدواج کنم. اگر این حرف درسته پس چرا خودش با من صحبت نکرده .

اصلا این شوهر من کیه؟

بابوسم منو بغل کرد ودر اغوش گرمش پناه داد .مادرم گفت ، پدرت

 به من گفت که این موضوع رو من که مادرت هستم باید به تو خبر بدم ،

 چون اون صلاح نمیدونسته که در این مورد خودش باتو صحبت کنه .

با پوزخند گفتم ، خوب پس مبارکه ،بدون اینکه خودم بدونم

 وموافق باشم شوهردارهم شدم .

حالا شوهرم کیه ، شما میشناسید؟

به من بگید زن چه کسی باید بشم ؟

 

 

تا بعد

.....

حدودا یکماه گذشت ، بدون اتفاق خاصی فقط اینکه بنا به توصیه بابوسم

سعی میکردم کمتر با مسعود روبرو بشم .پنجشنبه که رفتم خونه بابوسم

متوجه شدم که حال بابوسم خوب نیست ومادرم هم مثل اینکه گریه کرده ،

نگران شدم .ترسیدم دوباره بیماری بابوسم اومده باشه سراغش  ومجبور

به استراحت تو اطاقشه باشه .از مادرم جریانو پرسیدم  گفت ، چیزی نیست

ناراحت نباش بابوست حالش خوبه. کمی استراحت کن ، تازه رسیدی، بهت

میگم چی شده .

خیالم از جانب بابوس راحت شد ، ولی دلم بی دلیل شور میزد. نیم ساعت

گذشت .دوباره رفتم سراغشون وگفتم ، خوب حالا به من بگید چه خبره .

مادرم گفت ، امروز پدرت به اداره من تلفن کرد وبا من صحبت کرد .با خوشحالی

گفتم خوب درباره چی . درباره خودتون ؟گفت ، نه در باره تو .گفتم ، من ، چه

اتفاقی افتاده که من بی خبرم وپدرم به شما تلفن کرده .

مادرم گفت ، پدرت از من خواسته که بهت بگم تصمیم گرفته که تورو شوهر بده

واز من خواسته که باتو در این مورد صحبت کنم .

نمی تونستم چیزهائی رو که مادرم میگفت باور کنم .فکر کردم که بعلت کم

شنوائی حرفشو اشتباه شنیدم .مطمئن بودم که اشتباه شنیدم .

گفتم ، چی گفتید ، من نشنیدم .

مادرم با صدای بلند تر گفت پدرت میخواد که تو ازدواج کنی .

 

تا بعد